Сайидюнуси Истаравшанӣ

Мо, мусалмонон, вақте мегӯем, дини мо, дини ҳақ аст, ойини саодатовар аст ва башар, танҳо зери сояи ҳамин мактаб, ба саодати воқеии худ хоҳад расид, на танҳо аз ин ҷиҳат аст, ки ақоиду андешаҳои исломӣ ва дастуруламалҳои рафтории ин ойин, ки дар Қуръону суннат мутабалвар ҳастанд, ба лиҳози назарӣ, мутобиқ бо воқеъ ва ҳамоҳанг бо фитрати инсонӣ мебошанд, балки илова бар ин, ислом, амалан ва дар олами воқеъ, муддаои хешро ба исбот расондааст.

Агар мо, барои исботи муддаои ойинамон, танҳо ба маорифи мавҷуд дар манобеъ (Қуръону суннат) чанг бизанем, чи басо касе ва ё касоне бароямон ишкол бигиранд, ки хеле аз макотибу ойинҳо ҳастанд, ки муддаии овардани саодат барои башар мебоша ... идома »