Сайидюнуси Истаравшанӣ
Хушбархӯрддорӣ, мулойимат ва нармӣ дар
муомила бо мардумон, ҳар касе ки набошад, чи диндор бошад ва чи бедин,
яке аз дастуроти ботаъкиди ислом ба мусалмонон аст.
Исломи азиз, моро дастур медиҳад, ки
ҳатто бо касе ки сари душманӣ дорем, хушбархӯрд бошем, ва он гоҳ ҳамин
некрафтории мо чи басо боиси наздикӣ ва тарки адоват аз ҷониби вай бо
моён гардад:
"Некӣ ва бадӣ баробар нест, (аз
ин рӯ, бадии дигаронро) ба шевае, ки некӯтар аст дур кун, ки (агар чунин
кунӣ) он гоҳ касе ки миёни ту ва ӯ душманӣ аст, ҳамчун дӯсте наздик ва
меҳрубон гардад”. (Фуссилат/34).
...
идома »