Сайидюнуси Истаравшанӣ 

Гумони бештари мардумон ин аст, ки дуо ба даргоҳи Худо, фақат он ҳангомест, ки мушкиле барои касе ориз шавад ва ё ниёзе барояш падид ояд ва он гоҳ даст ба сӯйи даргоҳи Эзади маннон ёзида, аз ӯ бихоҳад мушкилашро бартараф ва ё ниёзашро бароварда созад.

Ин нодуруст нест, аммо маҳдуд донистани дуо фақат барои чунин маворид дуруст намебошад. Зеро, дуо, қатъи назар аз инҳо, агар аз самими қалб сурат пазирад, як руҳонияти бисёр олӣ барои инсон мебахшад, мисли ин аст, ки одамӣ худро ғарқ дар нур мебинад, шарофат ва каромати инсониятро дар он вақт эҳсос мекунад.

Дуо, худ як роҳ аст ба сӯйи камол. Камоли инсо ... идома »