Сайидюнуси Истаравшанӣ

Инсон лаззатталаб аст; ҳам ҷисми ӯ лаззатхоҳ аст ва ҳам руҳаш. Асосан, ҳамин эҳсоси лаззат аст, ки инсонро барои расидан ба камоли матлубаш кӯмак мекунад. Агар дастгоҳи офариниш дар ниҳоди одамӣ чунин эҳсосеро қарор намедод, ҳаракат ба сӯйи камол барои инсон тақрибан маҳол буд.

Ҳоло беҳтар аст мисол бизанам то масъала рӯшантар шавад. Фарз кунед аз хӯрдану ошомидан мо лаззат намебурдем, дар ин сурат, оё касе барои таҳия ва фароҳамоварии ғизо барои худ ва иёлаш талошу кӯшиш мекард?

Агар аз омезиши ҷинсӣ эҳсоси лаззат наменамудем, оё касе ҳозир буд бо ҳазорон заҳмату машаққат ташкили хонавода бикунад? Асосан, оё насли одамизод боқӣ мемонд?