Ахиран, дар пайи дастгирии яке аз ҷосусони "исроилӣ” дар кишвари Лубнон, зимни бозрасии махфигоҳи вай дар шаҳри Бейрут (пойтахти Лубнон), теъдоде китобу наворҳои компютерӣ аз он ҷо кашф мешавад, ки ҳамагӣ дарбардорандаи матолиби исломӣ ва мазҳабӣ мебошанд, вале он чи мояи шигифтии бозрасҳои лубнонӣ мегардад, дидани китобу наворҳое ба забони тоҷикӣ (хатти кириллӣ) дар байни онҳо буда.

Ба гузориши пойгоҳи иттилоърасонии "Баййинот” (Лубнон) ба нақл аз маҷаллаи "Ал-интиқод”, нерӯҳои амниятии Лубнон, дар пайи дастгирии як араби фаластинӣ ба номи А.Р. (нерӯҳои амниятӣ ҷиҳати такмили таҳқиқот ва бозҷӯйӣ, аз бурдани номи комили вай барои манбаъ худдорӣ намудаанд), ки дар хоки Лубнон барои "Исроил” ҷосусӣ мекардааст, махфигоҳеро, ки ҷосуси мавриди назар дар яке аз нуқтаҳои ғарбии шаҳри Бейрут барои фаъолиятҳои ҷосусияш истифода мекардааст пайдо менамоянд.

Нерӯҳои амниятӣ, дар ин маҳалл ба анбӯҳе аз китобу наворҳои компютерӣ бармехӯранд, ки "дар дифоъ аз аҳли суннат аз хатари мазҳаби шиа” будаанд ва ҷолиб ин ки ҳамагӣ бо муҷаввизи расмии вазорати фарҳанги Лубнон чоп шудаанд. Унвони баъзе аз ин китобҳо иборат будаанд аз: "Ва ҷоа даврул-маҷус” (Замони маҷусиҳо фаро расидааст), "Дифоъун анис-сунна” (Дифоъ аз аҳли суннат), "Линудофеъ ан мазҳабино” (Аз мазҳабамон дифоъ намойем), "Ло натрукис-саҳобата ливаҳдиҳим” (Саҳобаро танҳо нагузорем), "Хатаруш-шиа алал-ислом” (Хатари шиа бар ислом) ва ғайра, ба иловаи наворҳои компютерие, ки дар онҳо аз "хатари рӯзафзуни шиа бар минтақаи Ховари миёна” баҳс ба миён омадааст.

Ба гуфтаи маҷаллаи "Ал-интиқод”, А.Р. дар посух ба пурсиши бозрасони нерӯи амниятии Лубнон, ҳадаф аз вуҷуди ин китобҳо ва наворҳоро пахши онҳо дар миёни мусалмонони аҳли суннати Лубнон ва дар натиҷа эҷоди бадбинӣ ва кинаву адоват миёни онон нисбат ба шиаён ва даргирӣ ва ба инзиво кашондани нерӯҳои муқовимат қаламдод карда.

Ҷолиб ин ки дар байни он ҳама матолиби арабӣ, порае аз китобу наворҳо ба забони тоҷикӣ будаанд. Ин масъала, нерӯҳои амниятии лубнониро ба шигифт меоварад. Инак, қисмате аз эътирофҳои он ҷосус дар посух ба пурсиши бозрас аз иллати вуҷуди матолиби тоҷикӣ дар дасти ӯ.

Бозрас: Аммо ин китобу наворҳои тоҷикӣ барои чӣ манзурест?

А.Р: Росташ, маъмурияти ман фақат пахши он китобу наворҳои арабӣ аст миёни лубнониҳо, суриҳо ва ироқиҳо... Аммо ин маводдро фақат қарор буд ба ҳамон робите, ки номашро пештар бароятон гуфта будам ва аз Туркия қарор буд биёяд, ба дасти вай месупурдам.

Бозрас: Барои чӣ?

А.Р: Инаш дигар ба ман марбут нест, яъне кори ман фақат расондани ин китобҳо ба дасти вай буд.

Бозрас: Ин китобу наворҳоро куҷо таҳия кардед?

А.Р: Гуфтам, ки дар Бейрут... ва барои чопу нашри онҳо муҷаввизи расмӣ аз вазорати фарҳанги Лубнон дорам. Ҳеҷ як аз ин матолиб, бидуни муҷаввиз ва ғайри қонунӣ нестанд. Ман ба ҳамкори шумо гуфтам, ки ҳатто барои он чи ки ба забони тоҷикӣ аст, муҷаввиз содир шудааст.

Бозрас: Ин ки муҷаввизи расмӣ доред ё на, баъдан худамон ба ҳисобаш мерасем. Шумо бигӯед, ин ҷо ки тавонистед муҷаввиз барои матолиби арабӣ бигиред, чаро дар худи ҳамон кишвар (Тоҷикистон) барои ин китобҳо муҷаввиз нагирифтед? Чаро дар Лубнон?

А.Р: Инаш дигар ба ман марбут нест. Ба ман гуфтанд дар Лубнон таҳия кунам ва ба дасти робит, ки аз Туркия меояд супорам.

Қобили ёдоварӣ аст, дар тайи 3 соли ахир дар Лубнон, нерӯҳои амниятӣ ва интизомии ин кишвар муваффақ ба кашфи чанд марказу пойгоҳҳои ҷосусии "Исроил” дар Лубнон ва низ дастгирии даҳҳо ҷосуси "исроилӣ” шуданд.

Баййинот