Мустафо Замонӣ аз ҷумлаи бозигаронест, ки тавониста дар аввалин кори ҳунарии худ бо ифои нақши аслӣ дар маҷмўаи “Юсуфи паёмбар (а)” таваҷҷўҳи мухотабонро ба худ ҷалб кунад. Албатта ин бозигари ҷавон дар ин муддат иртиботи зиёде бо расонаҳо надошта ва тарҷеҳ дода то ин нақши ў бидуни ҳеҷ гуна пешдоварӣ мавриди қазоват қарор гирад. Тайи фурсате, ки бароямон муҳайё шуд, бо ў гуфтугў доштаем, ки ҳосили онро мехонед:

Ҷаноби Замонӣ, ба назар мерасад чандон тамоюле ба анҷоми гуфтугў надоред.

- Росташ муддати зиёде аст ман мусоҳиба накардаам...

Хуб, ин ки нуктаи хубе нест, ки бо расонаҳо иртибот надоред?

- На ин ки мусоҳиба накунам, балки интихоби нашрия бароям бисёр муҳим аст, зеро дидаам дар бархе мусоҳибаҳо дахлу тасарруф сурат мегирад ва бархе ҳарфҳо иваз мешаванд.

Бо ин авсоф, пас аҳли мусоҳиба ҳастед?

- Бале, ман як мусоҳибаи муфассал бо нашрияи “Равиш” анҷом додам ва акси хоссе ҳам барои рўи он омода кардем ва бисёре ҳарфҳоро дар он ҷо задаам, ки дигар ниёзе нест такрор шаванд.