Сайидюнуси Истаравшанӣ

Он чи одамиро ба думболи улум, фалсафа ва ҳатто дин фиристодааст, ҳақиқатҷӯии ӯ мебошад. Ҳақиқатҷӯӣ, падидаест, ки дастгоҳи офариниш дар ниҳоди одамӣ ба вадиа гузошта. Оғозгоҳи роҳи ҷустуҷӯи ҳақиқат ҳам, "шак” аст.

Оре, одамӣ дар ҷустуҷӯи ҳақиқат, дар оғоз бо падидае ба номи "шак” рӯбарӯ мешавад. Ин ҷо чунин пурсише худнамоӣ мекунад, ки асосан оё шак хуб аст ё бад? Шояд посухи аввалие, ки ба зеҳни инсон хутур кунад ин бошад, ки шак нописанд аст, зеро дар инсон тазалзул ва адами итминон ба вуҷуд меоварад. Шак, монеи расидан ба "яқин” аст. Он чи барои одамӣ матлуб аст, яқин аст, на шак.

Аммо воқеият ин нест; яъне, на ҳама вақт шак нописанд ... идома »