Сайидюнуси Истаравшанӣ
Фикр намекунам душмание, ки дар тӯли
таърих бо фалсафаи исломӣ ва фалосифаи мусалмон, чи аз сӯйи дӯстон ва
чи аз сӯйи душманҳо шудааст ва ҳанӯз ҳам идома дорад, бо ҳеҷ дониши
дигаре, ки дар қаламрави ислом ҳузур ва парвариш ёфтааст шуда бошад.
Бархе аз дӯстони мусалмонамон гуфтаанд
ва имрӯз ҳам такрор мекунанд, ки: "Ман тафалсафа тазандақа”, яъне ҳар
кӣ фалсафа омӯзад, зиндиқ шавад. Зиндиқ дар гузашта ба касе мегуфтанд,
ки мункири Худову паёмбару рӯзи охират бошад.
Аммо дастае аз душманонамон гуфтаанд ва
имрӯз низ мегӯянд, ки: "Фалсафаи исломӣ яъне чӣ? Ислом, ки як дин аст
ва сарчашмааш ваҳй аст, магар метавонад бо фалсафа, ки ҳар чи мегӯяд
бархоста аз ақлу хиради одамист, як ҷо ҷамъ шавад? Дин мегӯяд, ба ҳар
он чи ва
...
идома »
Фалсафа иборат аст аз як силсила баҳсҳо бар асоси бурҳон ва қиёси ақлӣ, ки дар бораи ҳастӣ ва аҳкоми куллии он гуфтугў мекунад. 
