Сайидюнуси Истаравшанӣ

Мусалмон медонад, ки дар шаби қадр бояд бедор бимонад, шабаш зинда бошад, на мурда. Шаби зинда он шабест, ки инсон онро бо ёди Худо ва муноҷот бо ӯ ба сар барад.

Дар аҳодис омадааст, ки дар қиёмат гузаштаи инсонро ба ӯ нишон медиҳанд. Дар он ҳангом, мавҷудеро мебинад, ки қитъаҳое аз он сиёҳу тира, ва пораҳое низ сафеду дурахшон аст. Тааҷҷуб мекунад ва мепурсад, ки ин чист? Мегӯянд: ин умри туст. Он лаҳзаҳое, ки ин умрро ба ёди Худо зинда нигаҳ доштаӣ, дурахшон ва нуронӣ аст, ва он соатҳое, ки бар хилофи ризои Худо қадам бардошт ... идома »