Сайидюнуси Истаравшанӣ

"Оре, ҳар ойина одамӣ чунон аст, ки ҳар гоҳ худро бениёз ва тавонгар бинад, аз ҳад мегузарад”. (Сураи Иқраъ, ояти 6).

Худованди мутаол, дар ин ояти карима, одамиро чунин васф мекунад, ки вақте дорои қудрату сарват гардид ва замоне ки мақому мансабе насибаш шуд, хештанро бениёз мебинад, аз худ меравад, фикр мекунад ин қудрату сарват дигар аз ӯ зоилшуданӣ нест, ба ҳадде масти қудрату сарват мегардад ва ба андозае туғён мекунад, ки мисли Фиръавн арбада мекашад, ки "Ман парвардигори волои шумоям”, ҳол, агар забони қолаш чунин нагӯяд, забони ҳолаш гӯёи ин маъност, чунин меангорад, ки мардумон дигар бардаҳои ҳалқабардӯши вай ҳастанд, ҳар коре ки дилаш мех ... идома »