Сайидюнуси Истаравшанӣ
Рӯзгоре буд, ки фарзандони тоҷик,
донотарин мардони дониши фалсафа дар ҷаҳон ба шумор мерафтанд. Гузашта
аз фалосифаи порсии даврони пеш аз ислом, ки дар таърихи фалсафа ба
фаҳлавийун маъруф ҳастанд ва порае аз дидгоҳҳои фалсафии онон то ҳанӯз
ҷойгоҳи илмии худро аз даст надодааст, барои касе пӯшида нест, ки
зуҳуру густариши ин дониш дар даврони пас аз ислом дар машриқзамин (ва
ҳатто дар мағрибзамин, ки ба зудӣ ба он ҳам ишора хоҳад шуд), марҳуни
хадамоти абармардоне аз фарзандони миллати тоҷик мебошад.
Нахустин касе ки ҷаҳониёнро бо орои
Суқроту Афлотуну Арасту, ки баъд аз густариши ойини масеҳият дар
мағрибзамин ин оро ба фаромӯшӣ супурда шуда буд, огоҳ сохт, ин Абӯнаср
Муҳаммад ибни Муҳаммади Форобӣ, яке аз фарзандони барӯманди тоҷик
мебошад. Аҳамият
...
идома »