Бидон, ки яке дигар аз фаризаҳои Худо рӯза аст. Рӯза дар шариати исломӣ, худдорӣ кардан аст аз хӯрдану ошомидан ва аз алоқаи ҷинсӣ бо зан, аз тулӯи субҳи содиқ то ғуруби офтоб, ба нияти қурбат ва ибодати Худо.

Паёмбари ислом (саллаллоҳу алайҳи ва олиҳи) дар бораи фазилати рӯза мефармояд:

قَدْ جَأَكُمْ رَمَضَانُ شَهْرٌ مُبَارَكٌ افْتَرَضَ اللَّهُ عَلَيْكُمْ صِيَامَهُ تُفْتَحُ فِيهِ أَبْوَابُ الْجَنَّةِ وَيُغْلَقُ فِيهِ أَبْوَابُ الْجَحِيمِ وَتُغَلُّ فِيهِ الشَّيَاطِينُ فِيهِ لَيْلَةٌ خَيْرٌ مِنْ أَلْفِ شَهْرٍ مَنْ حُرِمَ خَيْرَهَا قَدْ حُرِم.

Инак моҳи рамазон ба шумо рӯй овардааст. Ин моҳ, моҳест бобаракат, ки Худованди бузург рӯзаи ин моҳро бар шумо фарз гардонидааст. Моҳи рамазон моҳест, ки дар он дарҳои биҳишт кушода ва дарҳои ҷаҳаннам баста хоҳад шуд. Моҳест, ки дар он шайтонҳои саркаш (бо занҷирҳо) ба банд кашида мешаванд. Дар ин моҳ шабест, ки он аз ҳазор моҳ беҳтар ва бартар мебошад. Пас ҳар кас аз некӯӣ ва баракати ин шаб маҳрум монад, дар ҳақиқат маҳруми воқеӣ аст.[1]

Аммо инро ҳам бидон, ки касе, ки рӯза бигирад, вале аз гуноҳ парҳез накунад, он гуруснагиву ташнагиаш ҳеҷ фоидае надорад. Паёмбари Акрам (саллаллоҳу алайҳи ва олиҳи) фармудааст:

مَنْ لَمْ يَدَعْ قَوْلَ الزُّورِ وَالْعَمَلَ بِهِ فَلَيْسَ للهِ حَاجَةٌ فِي أَنْ يَدَعَ طَعَامَهُ وَشَرَابَهُ.