Имом Хумайни
Имрўз ва дар оянда низ он чи барои миллати Эрон ва мусулмонони ҷаҳон бояд матраҳ бошад ва аҳамияти онро дар назар гиранд, хунсо кардани таблиғоти тафриқаафкани хонабарандоз аст.
Тавсияи инҷониб ба мусулмонон ва хусуси эрониён ба вижа дар асри ҳозир, он аст, ки дар муқобили ин тавтиаҳо аксуламал нишон дода ва ба инсиҷом ва ваҳдати худ ба ҳар роҳи мумкин афзоиш диҳанд ва куффор ва мунофиқонро маъюс намоянд...
Уламои аълом ва хутабои мўҳтарами кишварҳои исломӣ давлатҳоро даъват кунанд, ки аз вобастагӣ ба қудратҳои бузурги хориҷӣ худро раҳо кунанд ва бо миллати худ тафоҳум кунанд. Дар ин сурат пирўзиро дар оғўш хоҳанд кашид. Низ миллатҳоро даъват ба ваҳдат кунанд. Аз нажодпарастӣ, ки мухолифи дастури Ислом аст бипарҳезанд ва бо бародарони имонии худ дар ҳар кишваре ва бо ҳар нажоде, ки ҳастанд дасти бародарӣ диҳанд, ки Исломи бузург ононро бародар хонда. Агар ин бародарии имонӣ бо ҳиммати давлатҳо ва миллатҳо ва бо таъйиди Худованди Мутаол рўзе таҳаққуқ ёбад, хоҳед дид, ки бузургтарин қудрати ҷаҳонро мусулмонон ташкил медиҳанд. Ба умеди рўзе, ки бо хости Парвардигори олам ин бародарӣ ва баробарӣ ҳосил шавад...
Ҳамеша мақсади мо ин будааст, ки муслимин ҳама бо ҳам бошанд, аҳли ташаюъ ва аҳли тасаннун бо ҳам бошанд, миллатҳои мусулмон бо ҳам бошанд, давлатҳои мусулмон бо ҳам бошанд. Агар мусулмонҳо бо ҳам бошанд, ҳеҷ кас наметавонад ба онҳо таарруз кунад. Муслимин ҳама чиз доранд, ҷамъияти зиёд, махозини зиёд, дороии зиёд ва замини зиёд доранд. Пас чаро бояд таҳти султа бошанд. Иллат ин аст, ки мо ба Қуръон гўш накардем, ҳукуматҳои мо ба Қуръон гўш накарданд.
|