Яке аз бузургтарин орзуҳои мусулмонон, ваҳдат ва якпорчагии уммати исломист. Зеро ҳар мусулмоне медонад, ки агар мусулмонон бо ҳам иттиҳод намоянд, на фақат ҳеҷ душмане метавонад бар онҳо ғалаба ёбад, балки бузургтарин қудрат дар минтақа ва ҷаҳон хоҳанд буд. Ин худ сабаб хоҳад гардид то замина барои интишори дини мубини Ислом фароҳам ёбад. Баръакс агар мусулмонон аз ҳам пароканда ва бо ҳам дар ҷанҷолу низоъ басар баранд, ҳам ғалабаи душманони Ислом бар онҳо осон хоҳад гардид ва ҳам аз интишори таълимоти дини мубини Ислом дар ҷаҳон коста хоҳад шуд. Зарурати ваҳдат ва якпорчагии уммати исломӣ аз назари Қуръон
Қуръони Карим бар якпорчагии мусулмонон таъкид карда ва онҳоро шадидан аз тафриқа ва парокандагӣ барҳазар медорад:
وَاعْتَصِمُواْ بِحَبْلِ اللّهِ جَمِيعًا وَلاَ تَفَرَّقُواْ وَاذْكُرُواْ نِعْمَةَ اللّهِ عَلَيْكُمْ إِذْ كُنتُمْ أَعْدَاء فَأَلَّفَ بَيْنَ قُلُوبِكُمْ فَأَصْبَحْتُم بِنِعْمَتِهِ إِخْوَانًا وَكُنتُمْ عَلَىَ شَفَا حُفْرَةٍ مِّنَ النَّارِ فَأَنقَذَكُم مِّنْهَا كَذَلِكَ يُبَيِّنُ اللّهُ لَكُمْ آيَاتِهِ لَعَلَّكُمْ تَهْتَدُونَ.
Ҳамагӣ ба ресмони Худо чанг занед ва пароканда машавед. Неъмати Худоро бар худ ёд кунед он гоҳ ки бо якдигар душман будед, пас миёни дилҳои шумо ҳамдамӣ ва пайванд дод, он гоҳ ба неъмати Вай бо ҳам бародар гаштед. Шумо бар лабаи партгоҳе аз оташ будед, пас шуморо аз он раҳонид. Худо инчунин оятҳои худро барои шумо равшан баён мекунад то роҳ ёбед.
Ҳамчунин дар ҷои дигаре мефармояд:
وَلاَ تَنَازَعُواْ فَتَفْشَلُواْ وَتَذْهَبَ رِيحُكُمْ
Бо якдигар ситеза ва кашмакаш макунед, ки суст мешавед ва нерў ва ҳайбататон меравад.
Хатари тафриқа ва парокандагӣ ба дараҷаест, ки ҳатто баъзе аз паёмбарони илоҳӣ барои ин ки миёни қавмашон тафриқа ҳосил нашавад, аз порае рафторҳои ширколуди онҳо чашмпўшӣ мекарданд. Достони ҳазрати Мўсо ва Ҳорун (алайҳимас‒салом) бо Бани Исроил беҳтарин намунаи чунин рафтор аст. Он гоҳ ки ҳазрати Мўсо (алайҳис‒салом) ба миқоти Парвардигори ҷаҳон раҳсипор мешавад, зимоми идораи қавми Бани Исроилро дар набуди худ барои бародари худ Ҳорун (алайҳис‒салом) вомегузорад. Бо рафтани Мўсо (алайҳис‒салом) ба миқот, қавм рўй ба гўсолапарастӣ меоваранд. Ҳорун (алайҳис‒салом) онҳоро аз чунин кор барҳазар медорад, вале қавм гўш ба ў намесупоранд. Он гоҳ Ҳорун (алайҳис‒салом) чорае ҷуз ин ки сукут ихтиёр намояд намебинад. Вақте ҳазрати Мўсо (алайҳис‒салом) аз миқот бармегардад, бо дидани чунин вазъият сахт ба ғазаб омада, аз ришу сурати бародари худ Ҳорун (алайҳис‒салом) гирифта, аз ў мепурсад:
قَالَ يَا هَارُونُ مَا مَنَعَكَ إِذْ رَأَيْتَهُمْ ضَلُّوا أَلَّا تَتَّبِعَنِ أَفَعَصَيْتَ أَمْرِي.
Гуфт: Эй Ҳорун! Вақте инҳоро дидӣ, ки гумроҳ шуданд, чӣ чизе туро боздошт (аз ин ки онҳоро аз гўсолапарастӣ боздорӣ) ва аз ин ки маро пайравӣ кунӣ? Оё фармони маро нофармонӣ кардӣ?
Онгоҳ ҳазрати Ҳорун (алайҳис‒салом) дар посух ба бародари худ ва дар тавҷеҳи сукути худ дар баробари гўсолапарастии қавм мегўяд:
قَالَ يَا ابْنَ أُمَّ لَا تَأْخُذْ بِلِحْيَتِي وَلَا بِرَأْسِي إِنِّي خَشِيتُ أَن تَقُولَ فَرَّقْتَ بَيْنَ بَنِي إِسْرَائِيلَ وَلَمْ تَرْقُبْ قَوْلِي.
Ҳорун гуфт: Эй писари модарам! Ришу сари маро магир. Ман аз ин тарсидам, ки бигўӣ миёни Бани Исроил ҷудоӣ андохтӣ ва супориши маро нигоҳ надоштӣ.
Равшан аст, ки супориши ҳазрати Мўсо (алайҳис‒салом) барои бародараш, тафриқа ва ҷудоӣ наафтодан миёни Бани Исроил буда. Ҳамин супориш боис гардида ҳазрати Ҳорун (алайҳис‒салом) дар баробари гўсолапарастии қавм сукут ихтиёр кунад. Ба сухани дигар, тафриқа ва ҷудоӣ, дар назди ҳазрати Мўсо (алайҳис‒салом) аз гўсолапарастии қавм (албатта то баргаштани ў аз миқот) бадтар ва хатараш бештар буд.
