[1] - Мисли ояти 1 сураи Моида “Эй касоне, ки имон овардаед, ба қарордодҳои худ вафо кунед.”, ва ояти 34 сураи Исро “...ва ба аҳду паймони худ вафо кунед, зеро аз аҳду паймон пурсиш хоҳад шуд.”

[2] - Перомуни дидгоҳҳои сиёсии Ислом дар поёни китоб ба тафсил баҳс хоҳем намуд.

[3] - Мисли ояти 110 сураи Бақара “Намоз бигузоред ва закот бидиҳед...”.

[4] - “...ҳаргоҳ чизе ба ғанимат гирифтед, хумси он, аз они Худо, паёмбар, хешовандон, ятимон, мискинон ва дар роҳ мондагон аст…” (Сураи Анфол, ояти 41).

[5] - “Садақот барои фақирон аст ва мискинон ва коргузорони чамъоварии он ва низ барои ба даст овардани дили мухолифон ва озод кардани бандагон ва қарздорон ва инфоқ дар роҳи Худо ва мусофирони ниёзманд…” (Сураи Тавба, ояти 60).

[6] - Дар ривоят аст, ки “Мўъминро бар мўъмин ҳафт ҳақ аст, ки Худои мутаол онҳоро бар ў вочиб кардааст ва Худо дар бораи онҳо, аз ў бозхост мекунад: ўро дар чашми худ бузург шуморад, дар дил дўсташ бидорад, бо молу дороии худ ёриаш расонад, бар ў ҳамон писандад, ки бар худ меписандад, ғайбати ўро ҳаром бидонад, дар беморй ба аёдаташ биравад, дар чанозааш ширкат кунад ва баъд аз марг ўро ба чуз хубй ёд накунад.” (Мизонул-ҳикмат, боби ҳуқуқи мутақобили мардум бар якдигар).

[7] - Мисли ин ривоят, ки дар он омадааст: “Вой бар ҳоли он зан, ки шавҳарашро ба ғазаб оварад, ва хушо ба ҳоли он зан, ки шавҳараш аз ў розй бошад.” (Мизонул-ҳикмат, ҳ. 7865).

[8] - Дар ривоят аст, ки “Ҳаққи ҳамсар бар шавҳараш ин аст, ки ғизои ўро таъмин намояд, номусашро пинҳон дорад ва рўй бар ў турш накунад.” (Мизонул-ҳикмат, ҳ. 7870) ва садҳо ривоёти дигар, ки барои иттилои бештар ба китоби арзишманди “Мизонул-ҳикмат” боби заношўй мурочеа шавад.

[9] - Расули акрам мефармоянд: “Ҳаққи фарзанд бар падараш ин аст, ки ўро (хондан ва) навиштан ёд бидиҳад, оббозй кардан омўзад ва чуз покиза ўро рўзй надиҳад.” (Мизонул-ҳикмат, ҳ. 22734). Барои иттилои бештар руҷўъ шавад ба китоби “Мизонул-ҳикмат” боби ҳуқуқи мутақобили волидайн ва фарзандон.

[10] - Дар ҳадис аст, ки мефармояд: “...ҳаққи падар бар фарзанд он аст, ки ўро дар ҳар чизе, ки мефармояд, итоат кунад ба чуз маъсияти Худо.” (Мизонул-ҳикмат, ҳ. 22724).

[11] - “Худо шуморо аз некй кардан ва адолат варзидан бо онон, ки бо шумо дар дин начангидаанд ва аз сарзаминатон нарондаанд, боз намедорад. Худо касонеро, ки ба адолат рафтор мекунанд дўст дорад.” (Сураи Мумтаҳина, ояти 8).

[12] - Монанди ояти 38 сураи Моида дар ҳадди дуздон: “Дасти марди дузд ва зани дуздро ба кайфари коре, ки кардаанд, бибуред. Ин уқубатест аз чониби Худо, ки ў пирўз ва ҳаким аст.” ва ё ояти 2 сураи Нур дар мавриди ҳадди зинокорон: “Занон ва мардони зинокорро ҳар як сад зарба бизанед, ва агар ба Худо ва рўзи қиёмат имон доред, мабод, ки дар ҳукми Худо нисбат ба он ду дастхуши тараҳҳум гардед, ва бояд, ки ба ҳангоми шиканча гурўҳе аз мўъминон ҳозир бошанд.”

[13] -  “Ва бояд аз миёни шумо гурўҳе (мардумро) ба некй даъват кунанд ва ба кори шоиста водоранд ва аз зиштй боздоранд, ва онон ҳамон растгоронанд.” (Сураи Оли Имрон, ояти 104).

[14] - Нақл аз тафсири “Ал-мизон”-и аллома Таботабой, ҷ. 4, с. 127.