Сайидюнуси Истаравшанӣ

Умедворам он рӯз фаро нарасад, ки шитобзадаҳо бигӯянд, ки эй кош донишомӯзон он вақт бозпас намехондем ва мегузоштем то поён таҳсили худ идома медоданд!

Дар ҷое хонда будам, ки нуктасанҷе гуфтааст, донишомӯз, аз оғози фарогирии дониш то поёни он (ки албатта донишомӯзӣ поёне надорад), мароҳилеро тай мекунад ва дар ҳар марҳалае, ӯро эҳсосе вижа даст медиҳад. Дар оғози фарогирӣ, он ҷо ки шаммае аз дониш насибаш мешавад, эҳсос мекунад мисли Худост, ки ҳама чиз медонад ва чизе барои ӯ пӯшида нест. Ҳаргоҳ фарогир дар ин нуқта таваққуф намояд ва камар ба идомаи таҳсил набандад, ба гуфтаи он нуктасанҷ, дониши андаки ӯ на танҳо худи вайро шақ ... идома »