Рӯзаи назр рӯзаест, ки инсон ба қасди тақарруб ва наздикӣ ба Худо, бар худ рӯза гирифтанро лозим созад. Пас ҳар гоҳ касе рӯзаи як рӯз ё чанд рӯзро назр кунад, лозим аст ба назри худ вафо карда ва он рӯзҳоро рӯза бигирад. Фарқе надорад, ки назр дар рӯзҳои маълум бошад (мисли ин ки бигӯяд ман назр мекунам, ки дар фалон рӯзи муайян рӯза бигирам) ва ё рӯзҳо мушаххас набошад (монанди ин ки бигӯяд ман назр мекунам, ки рӯза мегирам), дар ҳар ду ҳол вафои ба назр лозим аст.

Рӯзаи нафл

Рӯзаи нафл рӯзаест, ки мусулмон ба ҷиҳати хушнудии Худо рӯза бигирад. Ҳарчанд ин рӯза дар ҳадди зоти худ фарз нест, вале ба сабаби шурӯъ, лозим ва фарз мегардад ва агар фосид кард, бояд қазояшро бигирад.

● Бидон, ки рӯзаи нафл дар баъзе айём шоиста ва дар бархе дигар макрӯҳ аст.

Рӯзҳое, ки рӯза дар он шоиста мебошад, ба ин шарҳ аст;

1.      Рӯзи Арафа, албатта дар сурате ки ҳоҷӣ набошад;

2.      Шаш рӯзи аввали моҳи шаввол (ба истиснои рӯзи ид);

3.      Айёми биз, яъне 13, 14 ва 15 аз ҳар моҳи қамарӣ.

Аммо рӯзҳое, ки дар он макрӯҳ аст, инҳост:

1.        Ихтисос додани рӯзи ҷумъа ва ё шанбе барои рӯзаи нафл;

2.        Тамоми умр рӯза гирифтан;

3.        Рӯзҳои сегонаи Ташриқ.